Στη μεταπολεμική περίοδο η ελληνική ζωγραφική, γλυπτική και αρχιτεκτονική ακολούθησαν τους δρόμους της μοντέρνας τέχνης, τόσο στη μητροπολιτική (Μοντερνισμός) όσο και στην περιφερειακή (“Παράδοση”) διάσταση ολοκληρώνοντας τη διαδρομή που είχαν ξεκινήσει από τις αρχές του 20ού αιώνα. Στη σύγχρονη φάση που συνεχίζεται ακόμη, η ελληνική τέχνη δεν φέρει τα στερεότυπα σημάδια που τη χαρακτήριζαν ελληνική στο παρελθόν. Το φαινόμενο αυτό είναι σύμμετρο με το γνώρισμα της μετά-μοντέρνας κατάστασης πραγμάτων που διαπλέκεται με την παγκοσμιοποίηση. Στις τέχνες αυτό εκφράζεται με μια μετα-πολιτική στροφή προς το ατομικό, αποτέλεσμα της έκπτωσης των ιδεολογιών που ακολούθησε το τέλος του ψυχρού πολέμου. Στο ιδεολογικό κενό η τέχνη σήμερα συναιωρείται μοναχική, υποκειμενική, αυτοβιογραφική του κάθε καλλιτέχνη της ξεχωριστά, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους δημιουργούς του διεθνούς στερεώματος. Είναι, ωστόσο, δυνατή η ύπαρξη μιας διακριτά ελληνικής τέχνης σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης ή κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό, οξύμωρο, ανακόλουθο;